موقعیت: تالار کنفرانسهای FAO – وزارت زراعت ، آبیاری ومالداری، کابل- افغانستان
تا قبل از حوادث و نا آرامی های سه دهه اخیر در افغانستان که غالبا مدیریت منابع طبیعی در دست جوامع محلی و سازمانهای عرفی آنان بوده است وضعیت منابع طبیعی ، بسیار خوب بوده است. ولی حوادث و نا بسامانی های اجتماعی و امنیتی و جابجا شدن جمعیت کثیری از مردم کشور و جنگ و اشغال بخش های بزرگی از آن باعث بهم ریختن اوضاع، از دست رفتن امنیت، دسترسی و هجوم بخش هائی از جامعه به زمینهایی که جزئی از حق گروه های دیگری بوده گردیده است. دخالت های دولت نیز مانند دولتی کردن زمین های جوامع محلی و نیز تهاجم و اشغال آن توسط زورمندان، گسترش شهرها و شهرک سازی و سایر تغییرات کاربری اراضی منجر به از دست رفتن منابع طبیعی کشور و بروز اختلافات در مورد حقوق منابع طبیعی مردم شده است. مثلا کوچیان افغانستان اکنون فقط یک نهم (9/1) از زمین های آبا و اجدادی خود را در اختیار دارند.
برگزاری این ورکشاپب و میزگرد ابتدای آن که به اقدامات سازمان ها و مؤسسات بین المللی اختصاص داشت، نشان داد که در بسیاری از موارد سازمان های مجری اقدامات جالبی را انجام داده اند. اما به علت نبودن راهنما و سیاست منسجم در خیلی از موارد با دیدگاه های بخشی یا پراکنده و یا الگوهای بیرونی به میدان آمده اند و بقول مولانا جلال الدین رومی بلخی «هرکسی از ظن خود شد یار من؛ از درون من نجست اسرار من…». به همین دلیل درس های آموخته شده که در ورکشاپ حاضر بررسی شد حکایت از مشکلات زیاد ناشی از این موضوع و بویژه در میان مردم و جوامع محلی دارد.
با اینکه در استراتژی انکشاف زراعی افغانستان تنظیم اجتماعی منابع طبیعی(CBNRM)یکی از سه محور بخش منابع طبیعی می باشد، اما هنوز سیاست، برداشت و راهکار مشخصی برای این مقوله وجود ندارد که در نور آن همه گروه های ذینفع نقش مهم خود را ایفاء کنند؛
